φθειροκτόνος

-α, -ο / φθειροκτόνος, -ον, ΝΜΑ

νεοελλ.

αυτός που εξολοθρεύει τις ψείρες («φθειροκτόνο φάρμακο»)

μσν.-αρχ.

το ουδ. ως ουσ. τὸ φθειροκτόνον

το φυτό φθείριον*, σταφισαγρία, κν. σήμερα ψειροβότανο.

[ΕΤΥΜΟΛ. < φθείρ, φθειρός + -κτόνος (< κτείνω «φονεύω»), πρβλ. μυο-κτόνος].